ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΕΙΣ ΑΝΘΡΩΠΩΝ
ΣΧΕΤΙΚΑ ΜΕ ΤΟ ΕΠΑΓΓΕΛΜΑ ΚΑΙ ΤΗ ΖΩΗ ΤΟΥΣ
ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ ΑΠΟ ΤΗ ΓΙΑΓΙΑ
-
Πότε
γεννήθηκες;
-
Το 1944.
-
Πώς
πέρασες τα παιδικά σου χρόνια;
-
Ήταν
δύσκολα, λόγω του πολέμου και της κατοχής.
-
Τι
δουλεία έκανες;
-
Στο
εργοστάσιο του Παπαγεωργίου – μάλλινες κλωστές.
-
Ήταν
δύσκολη η δουλειά σου;
-
Ήταν
πολύ δύσκολη.
-
Σου
άρεσε αυτό που έκανες;
-
Όχι.
Ήθελα να μάθω γράμματα, αλλά δε με άφηνε η οικογένειά μου.
-
Πώς
ήταν η οικονομική σας κατάσταση;
-
Ήταν
πολύ δύσκολη. Δουλεύαμε για πέντε δραχμές την ημέρα.
-
Τα
παιδιά σας πήγαιναν σχολείο;
-
Βεβαίως.
-
Στη
γειτονιά σας υπήρχαν πολλά παιδιά που έπαιζαν μαζί με τα δικά σας;
-
Πάρα
πολλά.
-
Τι
παιχνίδια παίζατε παλιά;
-
Κρυφτό,
κυνηγητό, πινακωτή, σαλίγκαρο, κουτσό, κ.ά. Β. ΣΤ.
ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ ΑΠΟ ΤΗ ΓΙΑΓΙΑ «ΤΑ ΠΑΛΙΑ ΠΑΙΧΝΙΔΙΑ»
-
Γεια
σου γιαγιά! Τι κάνεις;
-
Καλά,
παιδί μου.
-
Θα
ήθελα να μου πεις τι παιχνίδια παίζατε παλιά στις αυλές σας.
-
Λοιπόν,
άκου. Κατά το μεσημεράκι κατεβαίναμε όλα
τα παιδιά στους δρόμους κι αρχίζαμε να παίζουμε τα αγαπημένα μας παιχνίδια.
-
Ποια
ήταν αυτά;
-
Τα
αγαπημένα μας παιχνίδια ήταν το τσιλίκι, τα βαρελάκια, τα τσιγκάκια και οι
μπίλιες.
-
Γιαγιά,
πώς παίζονταν αυτά;
-
Το
τσιλίκι παιζόταν χρησιμοποιώντας ένα μικρό ξύλο, που ήταν μυτερό κι από τις δύο
άκρες. Με ένα πιο μεγάλο ξύλο χτυπούσαμε μία άκρη και όποιος το πήγαινε πιο
μακριά, ήταν ο νικητής.
-
Και
τα βαρελάκια;
-
Στα
βαρελάκια κάθονταν όλοι σε απόσταση και σκυμμένοι ο ένας πιο ψηλά από τον άλλο.
Έβαζαν τα χέρια τους στην πλάτη του παιδιού κι αν τον ακουμπούσε λίγο έχανε.
Όταν δεν έχανε, έμπαινε πρώτος στη σειρά και συνέχιζε ο τελευταίος.
-
Και
τα τσιγκάκια, γιαγιά, πώς παίζονταν;
-
Στα
τσιγκάκια χρησιμοποιούσαμε τάπες ή καπάκια από πορτοκαλάδες. Με τα λιγότερα
δυνατά χτυπήματα έπρεπε να διανύσουν μια απόσταση συγκεκριμένη ως προς το μήκος
και το φάρδος του διαδρόμου.
-
Και
οι μπίλιες; Ήταν σαν τις σημερινές;
-
Στις
μπίλιες, η καλή μπίλια λεγόταν μάνα. Τα παιδιά έβαζαν μαζί τις μπίλιες σε σειρά
ή όπως αλλιώς ήθελαν. Το κάθε παιδί προσπαθούσε με τη μάνα του να βγάλει έξω
από τη σειρά όσο το δυνατόν περισσότερες μπίλιες. Ο νικητής έπαιρνε μια μπίλια
από τον κάθε παίχτη.
-
Γιαγιά,
είσαστε ευτυχισμένοι παίζοντας όλα αυτά τα παιχνίδια;
-
Βεβαίως.
Ήταν παιχνίδια φθηνά, ομαδικά, που παίζονταν έξω στο δρόμο. Νοιώθαμε ελεύθεροι
και χαρούμενοι. Τα παιδικά μου χρόνια ήταν πράγματι αξέχαστα! ΕΛ. ΚΟΥΚΛ.
ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ ΑΠΟ ΤΗ ΓΙΑΓΙΑ «Η ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ ΖΩΗ ΣΤΟ ΧΩΡΙΟ»
-
Πώς
ήταν η καθημερινή κι επαγγελματική σου ζωή, γιαγιά;
-
Εγώ,
όπως και οι περισσότερες γυναίκες της εποχής μου, δεν είχα κάποιο επάγγελμα.
Βοηθούσα στις δουλειές του σπιτιού, πήγαινα κάθε μέρα στα χωράφια και τάιζα τα
ζώα που είχαμε.
-
Ποιες
ήταν οι συνήθειες των ανθρώπων;
-
Οι
περισσότεροι άνθρωποι στο χωριό πήγαιναν από τα ξημερώματα στα χωράφια, όργωναν
και πήγαιναν στο μύλο. Οι γυναίκες πήγαιναν κι αυτές στα χωράφια και βοηθούσαν,
συνήθως όμως έμεναν στο σπίτι, μαγείρευαν και κάνανε δουλειές.
-
Πώς
περνούσατε τον ελεύθερο χρόνο σας;
-
Συνήθως
καθόμασταν στο σπίτι να ξεκουραστούμε ή πηγαίναμε καμιά βόλτα. Οι άντρες
πήγαιναν στο καφενείο να πιουν καφέ με τους φίλους τους.
-
Τι σου αρέσει πολύ στο χωριό;
-
Στο
χωριό μου αρέσει η φύση κι ο καθαρός αέρας. Έχουμε ηρεμία, παρόλο που δεν
έχουμε πολλές ανέσεις.
-
Τι
θα ήθελες να αλλάξει στη ζωή του χωριού;
Θα ήθελα να είχαμε λίγες περισσότερες
ανέσεις και να μην υπήρχε τόση ερημιά.
ΚΑΤ. Λ.
ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ ΜΕ ΤΗΝ ΠΡΟΓΙΑΓΙΑ ΜΟΥ
-
Γιαγιά,
πότε γεννήθηκες και πού;
-
Γεννήθηκα
το 1921 σ’ ένα ορεινό χωριό της Καρδίτσας, την Κερασιά.
-
Πόσα
χρόνια ζεις στο Βόλο;
-
Αναγκαστικά,
επειδή γέρασα πολύ, τα τελευταία δέκα χρόνια, κατά την περίοδο το χειμώνα, ζω
στο Βόλο μαζί με το γιό μου.
-
Είχες
κάποιο επάγγελμα;
-
Δύσκολα
χρόνια τότε. Στο χωριό μαζί με τον προπάππου σου είχαμε καφεζυθοπωλείο. Δύσκολη
δουλειά και πολλές ώρες απασχόλησης.
-
Ποιες
ήταν οι ασχολίες εκείνης της εποχής;
-
Δουλεύαμε
στα χωράφια μας, γιατί έπρεπε μόνοι μας να βγάζουμε τα απαραίτητα για τη ζωή
μας, όπως το φαγητό. Είχαμε λαχανικά, όσπρια, πατάτες κι αλεύρι. Είχαμε επίσης
ζώα για το κρέας και το γάλα. Αυτοκίνητα δεν υπήρχαν και για τις μεταφορές χρησιμοποιούσαμε
γαϊδούρια.
-
Πώς
ήταν η ζωή σου τότε;
-
Εμείς
ζήσαμε την κατοχή, με πολλές ελλείψεις σε τρόφιμα. Πεινούσαμε και δεν είχαμε
χρήματα για ρούχα και βιβλία των παιδιών. Ευτυχώς βέβαια εμείς ζούσαμε στο
χωριό που οι συνθήκες ήταν λίγο καλύτερες από αυτές της πόλης. Τα παιδιά μου
πήγαιναν σχολείο με μπαλωμένα ρούχα και τρύπια παπούτσια, αναγκάζονταν και τα
παιδιά να βοηθούν στα χωράφια και τα ζώα. Δύσκολα χρόνια, μεγάλη φτώχια.
-
Τι
έχει αλλάξει στον τόπο σου από παλιά;
-
Ερήμωσε
το χωριό τώρα. Έχουν μείνει πενήντα ηλικιωμένοι κάτοικοι. Τα καφενεία έχουν
κλείσει. Δεν υπάρχουν πια ζώα στο χωριό και τα χωράφια έχουν ξεραθεί. Το χωριό
παίρνει ζωή μόνο τα καλοκαίρια.
-
Σου
αρέσει να ζεις περισσότερο στην πόλη ή στο χωριό;
-
Μακάρι
να μπορούσα να ζήσω στο χωριό. Στην πόλη έχει πολλή φασαρία και κίνηση. Δεν
υπάρχει καθαρός αέρας. Το μόνο καλό είναι που υπάρχουν γιατροί, γι’ αυτό
αναγκάζομαι να μένω εδώ.
-
Σ’
ευχαριστώ πολύ, προγιαγιά μου! ΑΝ. ΔΟΔ.
ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ ΜΕ ΜΙΑ ΦΙΛΟΖΩΗ ΚΥΡΙΑ, ΤΗΝ
Κ. ΚΑΤΕΡΙΝΑ
-
Γεια
σας, κ. Κατερίνα. Το ξέρετε ότι σας συμπαθώ. Αγαπώ πολύ και τα σκυλάκια σας.
Πώς προέκυψε αυτή η σχέση σας με τα ζώα;
-
Μεγάλωσα
στα Μελισσάτικα. Είχαμε μια μεγάλη αυλή στην οποία οι γονείς μου φρόντιζαν
πολλά ζώα. Είχαμε σκυλάκια, γάτες, πάπιες και κότες. Αυτό με έκανε να έρθω σε
επαφή με τα ζώα και να τα αγαπήσω. Έμαθα να τα φροντίζω και να τα περιποιούμαι
από μικρή.
-
Στα
Μελισσάτικα είχατε χώρο για να κρατήσετε αυτά τα ζώα. Στη Ν. Δημητριάδα όμως,
πώς μπορείτε να κρατάτε δύο σκυλάκια και
μια γάτα σε ένα διαμέρισμα;
-
Κοίταξε,
τα ζώα δε θέλουν πολύ χώρο για να είναι χαρούμενα, αλλά θέλουν να έρχονται σε
επαφή με τον άνθρωπο. Τι να τα κάνει ένα σκυλί τα πέντε στρέμματα, αν ο
άνθρωπος δεν το φροντίζει.
-
Τι
κερδίζετε από τη σχέση σας με τα ζώα; Απαιτεί θυσίες αυτή η σχέση;
-
Λευτέρη,
θα σου απαντήσω με μια ιστορία συγκλονιστική. Κάποτε ήταν ένα παιδάκι που δεν
μπορούσε να περπατήσει. Οι γονείς του το πήγαν σε πολλούς γιατρούς. Ανάμεσά
τους κι ένας γιατρός από το Σικάγο, ο οποίος τους είπε να πάρουν ένα σκυλάκι
στο παιδί. Οι γονείς Ακολούθησαν Τη συμβουλή του γιατρού. Το παιδί προσπαθώντας
να ακολουθήσει το σκυλί άρχισε να μπουσουλάει σιγά – σιγά από πίσω του και
αργότερα περπάτησε. Υπάρχουν πολλά τέτοια παραδείγματα. Όταν τα ζώα καταλάβουν ότι
τα αγαπάς στο ανταποδίδουν πολλαπλάσια. Τα σκυλιά που έχω στο διαμέρισμα ήταν
αδέσποτα. Τα βρήκα παρατημένα και κακοποιημένα στο δρόμο. Τη Ρούμπη την είχα
για πέντε ημέρες με αντιβίωση. Η φαρμακευτική αγωγή ήταν κάθε τρεις ώρες. Πού
να κοιμηθώ; Ο Έκτορας είχε πληγές σε όλο του το σώμα. Τον πήγαινα καθημερινά
στον κτηνίατρο για μία εβδομάδα.
-
Το
επάγγελμά σας έχει σχέση με τα ζώα;
-
Είμαι
βοηθός φαρμακοποιού. Το σπίτι στο χωριό δε με βόλευε, γι’ αυτό πήρα και
διαμέρισμα στην πόλη. Η αγάπη μου για τα ζώα δεν έχει σχέση με το επάγγελμά
μου.
-
Κι
εγώ τα αγαπάω τα ζώα. Μακάρι να’ χα κι εγώ ένα σκυλάκι, οι γονείς μου όμως δε
μου το επιτρέπουν.
Ο ΜΑΝΟΣ ΕΛΕΥΘΕΡΙΟΥ ΣΤΟ
ΣΧΟΛΕΙΟ ΜΑΣ
ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ
ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΜΑΘΗΤΕΣ ΤΗΣ Ε’ ΚΑΙ ΣΤ’ ΤΑΞΗΣ
-
Γνωρίζουμε
ότι δε σας αρέσει ιδιαίτερα να δίνετε συνεντεύξεις. Εμείς όμως σαν παιδιά
έχουμε το θάρρος και τολμάμε. Θα απαντήσετε σε κάποιες ερωτήσεις μας για να τις
δημοσιεύσουμε στις εφημερίδες που γράφουμε;
-
Βεβαίως!
Ελάτε να καθίσετε δίπλα μου.
-
Πώς
ήταν τα παιδικά σας χρόνια;
-
Τα
παιδικά μου χρόνια ήταν πολύ πιο δύσκολα από τα δικά σας, διότι πήγα στο
σχολείο λίγο μετά την απελευθέρωση, το 1940, που ήμουν έξι χρονών. Ήταν πάρα
πολύ δύσκολα. Το πρωί που πηγαίναμε, επειδή είχαμε αβιταμίνωση, μας έδιναν να
πίνουμε μια κουταλιά μουρουνέλαιο. Μπορεί να ήταν αηδιαστικό, αλλά ήταν πολύ
χρήσιμο για τη ζωή μας κι αυτό μας
κράτησε ζωντανούς. Μας έδιναν και διάφορα άλλα πράγματα και μας έκαναν βέβαια
και εμβόλια για τις αρρώστιες που υπήρχαν εκείνα τα χρόνια. Τα αγόρια τα
κούρευαν με την ψιλή μηχανή, γιατί υπήρχε κίνδυνος να γεμίσουμε ψείρες.
Άλλωστε, απ’ ό,τι έχω μάθει τα περισσότερα σχολεία της επικράτειας, του
Ελληνισμού, οι ψείρες εξακολουθούν από τότε να θριαμβεύουν. Τα περισσότερα
παιδιά της τάξης μου, τότε, του δημοτικού σχολείου ήταν πάρα πολύ φτωχά,
έρχονταν ξυπόλυτα, δεν είχαν παπούτσια να φορέσουν. Και τα κορίτσια φορούσανε
στολές, μπλε ποδιά με άσπρο γιακαδάκι.
-
Υπάρχει
κάποιο βιβλίο σας, που περιγράφει την παιδική σας ηλικία;
-
Όχι,
δεν υπάρχει. Εξάλλου δε θέλω να τα θυμάμαι. Τώρα είπαμε ότι θα δώσω μια
συνέντευξη μόνο για σας, κι αυτά τα λέμε αποκλειστικά μόνο για σας. Δεν μπορώ
να τα γράψω, ούτε να τα ξαναπώ.
-
Θυμάστε
κάποιους δασκάλους σας με αγάπη και γιατί;
-
Ναι,
θυμάμαι πολλούς δασκάλους. Θυμάμαι το διευθυντή μου, τον κ. Μπάλα, θυμάμαι τη
δεσποινίδα Ανδρεακοπούλου, την κ. Νίκη Κόσεβιτς, την κ. Κυπραίου. Ακόμα θυμάμαι
δασκάλους που είχε ο πατέρας μου. Η δεσποινίς Ανδρεακοπούλου ήταν δασκάλα και
του πατέρα μου και της μητέρας μου και δική μου.
-
Από
πότε αρχίσατε να γράφετε;
-
Άρχισα
να γράφω από τότε που ήμουν δεκαπέντε χρονών. Τότε έγραψα το πρώτο μου ποίημα.
Και μου έδωσε τη χαρά ο Θεός να ψευτογράφω. Δεν ξέρω αν αυτά που γράφω είναι σημαντικά
ή όχι, αλλά ξέρω ότι πολύς κόσμος μ’ αυτά τα τραγούδια βρήκε τη χαρά του να τα
τραγουδάει κι αυτό είναι το πιο ευχάριστο πράγμα που έχω νοιώσει.
-
Ποιοι
άνθρωποι «σημάδεψαν» τη ζωή σας;
-
Πρώτα
– πρώτα η οικογένειά μου, οι φίλοι μου, οι φίλοι των γονιών μου, οι φίλοι των
φίλων μου, οι φίλοι των αδελφών μου. Όλοι αυτοί και βεβαίως μεγάλοι συγγραφείς
και μεγάλοι καλλιτέχνες.
-
Τι
ήταν αυτό που σας έδενε με τους ανθρώπους γύρω σας και τους συνεργάτες σας;
-
Αυτό
που μας έδενε ήταν ότι είχαμε πράγματα που αγαπούσαμε όλοι, δηλαδή εκείνα που
αγαπούσα εγώ τα αγαπούσαν κι εκείνοι κι αυτό μας έδενε περισσότερο.
-
Ποιες
ήταν οι δυσκολίες και τα εμπόδια που αντιμετωπίσατε στην επαγγελματική σας
πορεία;
-
Οι
δυσκολίες ήταν πάρα πολλές. Δύσκολοι καιροί. Αλλά είχα βάλλει πείσμα και
ξεπερνούσα σιγά –σιγά κάθε δυσκολία. Είχα όμως και παρηγοριά το ότι έγραφα. Το
βράδυ ξυπνούσα κι έγραφα ποιήματα, τραγούδια και μυθιστορήματα κι έτσι λιγάκι
ξεχνιόμουνα ώσπου να αντιμετωπίσω την άλλη μέρα καλύτερα τα προβλήματα.
-
Είστε
στιχουργός, ποιητής, συγγραφές κι ένας άνθρωπος με πολλά ταλέντα. Μακάρι
κάποιοι από εμάς να σας μοιάσουμε. Πώς μπορούμε αλήθεια;
-
Αυτό
δεν το αποφασίζει κανένας, να πει ότι τώρα θ’ αρχίσω να γράφω ένα τραγούδι ή
ένα ποίημα. Σου έρχεται από μόνο του. Μακάρι να έρθει σε όλους σας μια τέτοια
χαρά και να αρχίσετε να γράφετε. Γιατί όχι; Το να έχεις ένα ταλέντο δεν αρκεί,
πρέπει και να το καλλιεργήσεις διαβάζοντας επίσης τα έργα άλλων, διαβάζοντας
μεγάλους συγγραφείς, μεγάλους ποιητές, μελετώντας μεγάλους καλλιτέχνες, να δεις
τα έργα τους, να δεις σπουδαία έργα ζωγραφικής, σπουδαία έργα γλυπτικής, να
δεις σπουδαίο θέατρο, να πηγαίνεις σε συναυλίες, να μαθαίνεις, να ακούς και
προπάντων να είσαι ταπεινός, να μην πάρουν τα μυαλά σου αέρα. Από κει και πέρα
μπορείς να δεις και αν μπορείς να γράψεις. Αν δεις ότι τα πράγματα ζορίζουνε
και δεν μπορείς να γράψεις κάποια στιγμή αναγκαστικά το σταματάς. Αν δεις ότι
εξακολουθείς σημαίνει ότι ο Θεός σε έχει οδηγήσει να περπατάς σ’ αυτό το δρόμο.
-
Η
αλήθεια είναι ότι εμάς το γράψιμο μερικές φορές μας κουράζει, όπως και το
διάβασμα. Εσείς πώς έχετε καταφέρει να γράφετε και να διαβάζετε συνεχώς;
-
Έχετε
υπόψη σας ότι και εμένα με κουράζει και το γράψιμο και το διάβασμα, αλλά
κατορθώνω σιγά – σιγά και το ξεπερνάω. Στην αρχή κουράζεσαι αλλά όταν το
συνηθίσεις και γράφεις ή διαβάζεις λίγο, λίγο – λίγο, λίγο – λίγο, θα δεις ότι
στο τέλος και το γράψιμο και το διάβασμα δεν είναι κούραση, είναι ξεκούραση. Θα
το δεις στο τέλος, όταν διαβάζεις πολύ στο τέλος σε ξεκουράζει. Κι αν αργότερα
θέλεις να ξεκουραστείς, θα διαβάζεις βιβλίο. Έτσι;
-
Διαβάσαμε
ότι κατά την περίοδο της παιδικής σας ηλικίας οι συνθήκες ήταν δύσκολες και
υπήρχε μεγάλη φτώχεια, όπως και τώρα, όπως μας λένε και οι γονείς μας. Πώς θα
περιγράφατε εσείς τη σημερινή κατάσταση; Σας δίνει αφορμή για γράψιμο;
-
Η
σημερινή κατάσταση είναι βέβαια πάρα πολύ δύσκολη, πάρα αλλά όχι τόσο δύσκολη
όσο ήταν η δική μου, γιατί εγώ σας είπα στην αρχή, ότι εγώ πήγα στην πρώτη τάξη
αμέσως μόλις είχε τελειώσει ένας μεγάλος πόλεμος, 2ος Παγκόσμιος
Πόλεμος και τα παιδιά κυκλοφορούσαν ξυπόλυτα στους δρόμους και κορίτσια κι
αγόρια. Αλλά πώς φαντάζομαι τη ζωή μας; Προσπαθώντας να έχουμε ελπίδες ότι ο
κόσμος θα γίνει καλύτερος. Κι ο καλύτερος κόσμος γίνεται από σας, τα νέα
παιδιά, που είστε οι νέες γενιές δηλαδή που θα επανδρώσετε όλα αυτά τα κενά που
θα αφήσουμε εμείς πίσω μας. Βεβαίως και εμείς και οι γονείς σας έκαναν πάρα
πολλά λάθη, αλλά ελπίζω οι γενιές οι δικές σας να είναι πιο δυνατές και πιο
άξιες και να διορθώσουνε ό, τι άσχημο έγινε από μας τους παλαιότερους και να
κάνετε καινούργια πράγματα
-
Ποια
συμβουλή θα μας δώσετε μετά από την πολύ μεγάλη σας πορεία στο χώρο της
μουσικής;
-
Δεν
μπορώ να δίνω συμβουλές. Να ακούτε κυρίως τις συμβουλές που σας δίνουν οι
δάσκαλοί σας. Και νομίζω ότι το πρώτο που σας συμβουλεύουν είναι να διαβάζετε
τα μαθήματά σας. Έτσι; Ε, αυτό είναι μεγάλη συμβουλή. Και είπα προηγουμένως ότι
μπορεί να κουράζεστε στην αρχή διαβάζοντας. Πράγματι κουράζει και το γράψιμο
και το διάβασμα, αλλά σιγά – σιγά, όταν μάθετε να διαβάζετε, θα σας γίνει
δεύτερη έξη, θα σας ξεκουράζει το διάβασμα. Λοιπόν συμβουλές μόνο από τους
γονείς σας κι από τους δασκάλους σας, εγώ δεν μπορώ να δίνω.
-
Ποιο
πιστεύετε ότι είναι το μεγαλύτερό σας ελάττωμα;
-
Το
ότι έχω αρχίσει να ξαναγίνομαι παιδί.
-
Αν
θα θέλατε, κ. Ελευθερίου, να μας αφιερώσετε ένα στίχο σας, ποιος θα ήταν αυτός;
-
Είναι
δύσκολο τώρα να το πω… Δεν ξέρω… Δεν ξέρω… «Θα σε ξανάβρω στους μπαξέδες…».
Αυτό δεν τραγούδησαν και τα παιδιά της χορωδίας; Και το είπανε πάρα πολύ ωραία
τα παιδιά, τα οποία ευχαριστώ πάρα πολύ και σας ιδιαίτερα. Να είστε καλά, παιδιά!
Κι εμείς σας
ευχαριστούμε, για τις μοναδικές στιγμές που μας προσφέρατε!
ΟΙ ΣΤΙΧΟΙ ΤΟΥ ΜΑΝΟΥ ΕΛΕΥΘΕΡΙΟΥ ΜΕΣΑ ΑΠΟ
ΤΑ ΜΑΤΙΑ ΤΩΝ ΠΑΙΔΙΩΝ
ΤΑ ΠΑΙΧΝΙΔΙΑ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΠΑΝΤΑ ΤΟΣΟ ΑΘΩΑ ΟΣΟ ΦΑΙΝΟΝΤΑΙ…
CALL OF DUTY
Το παιχνίδι αυτό
είναι πολύ βίαιο. Είναι φτιαγμένο στην Αμερική γι αυτό και στο παιχνίδι είσαι
ένας Αμερικανός που πολεμά για την πατρίδα του και μαθαίνεις ότι αν
εγκαταλείψεις την ομάδα σου υπάρχει βέβαιος θάνατος.
Έχουν βγει πολλές παραλλαγές του παιχνιδιού όπως το CALL OF DUTY GHOSTS, που αναφέρεται στην ιστορία ενός
σπουδαίου στρατιώτη με το όνομα GHOSTS.
Το παιχνίδι αυτό και οι παραλλαγές του απευθύνεται σε παιδιά
ηλικίας άνω των δεκαέξι και δέκα οκτώ ετών (16+, 18+), όμως προωθείται σε όλες
τις ηλικίες παγκοσμίως με τεράστια κέρδη. Κ. ΚΟΥΤΣ.
CALL OF DUTY ROADS TO VICTORY
Το παιχνίδι αυτό είναι ηλεκτρονικό και πολεμικό. Είσαι ένας
αμερικανός στρατιώτης και βρίσκεσαι να πολεμάς στο Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο. Σου
προσφέρει πολλή δράση και περιπέτεια περνώντας σε διάφορες πίστες, σκοτώνοντας
γερμανούς και καταστρέφοντας αεροπλάνα και πολυβόλα. Ζεις την περιπέτεια
παίρνοντας διάφορα όπλα και βάζοντας βόμβες στα τανκς. Μαζί με την ομάδα σου
απελευθερώνεις τη Μ. Βρετανία, τον Καναδά και τις Ηνωμένες Πολιτείες. Στο
τέλος, μετά από μεγάλη περιπέτεια και αδρεναλίνη στο full, φτάνεις στη γερμανική Βουλή, που
είναι η τελευταία πίστα, και με πολλή δυσκολία και κούραση βάζεις τέσσερις
βόμβες στο υπόγειο της και την ανατινάζεις. Φ. ΠΕΤΣ.
CALL OF DUTY 4
Το παιχνίδι αυτό σου
μαθαίνει ότι ο πόλεμος είναι το χειρότερο πράγμα. Είναι ένα ομαδικό παιχνίδι
όπου βοηθάς τον κόσμο να μην καταστραφεί. Μαθαίνεις να μην αφήνεις κανέναν πίσω
σου και ότι δεν πρέπει ποτέ να φοβάσαι. Οι καλοί, από τη μία, είναι οι
Αμερικανοί, αφού αυτοί έφτιαξαν το παιχνίδι αυτό, ή οι SAS. Οι κακοί, από την άλλη, είναι
συνήθως οι Γερμανοί, αλλά στο CALL OF DUTY 4 είναι οι τρομοκράτες. Γ. ΠΙΝ.
NEED FOR SPEED MOST WORTED
Είναι ένα ηλεκτρονικό παιχνίδι με αμάξια. Έχει πολλή δράση,
καθώς τρέχεις με άλλους παίκτες. Όταν νικήσεις τον αρχηγό σε κάθε πίστα του
παίρνεις το αμάξι. Όμως πρέπει να προσέχεις, γιατί σε κυνηγάει η αστυνομία,
όταν τρέχεις πολύ ή όταν κάνεις ζημιές στην πόλη. Όταν έχεις αρκετά λεφτά
μπορείς να φτιάξεις και τα αμάξια σου. Ένα τρομερό παιχνίδι για παιδιά άνω των
δώδεκα ετών. ΑΛΚ. Λ.
PES 2013
Ηλεκτρονικό παιχνίδι κινέζικης παραγωγής. Είναι ένα παιχνίδι
για κάθε ηλικία. Μπορείς απλά να παίζεις ποδόσφαιρο. Μπορείς να πάρεις μέρος
στις μεγαλύτερες διοργανώσεις ποδοσφαίρου παγκοσμίως. Μπορείς να συμμετέχεις
και σε αγώνες και πρωταθλήματα είτε παίζοντας με τους φίλους σου, είτε μέσω
κοινοτήτων διαδικτύου. Επίσης μπορείς να
φτιάξεις τη δική σου ομάδα με δικούς σου παίχτες και δικό σου στάδιο. Μ. Ν. -
ΕΛ. ΝΤ.
Ο ΡΑΤΣΙΣΜΟΣ
ΚΑΙ ΟΙ ΕΠΙΠΤΩΣΕΙΣ ΤΟΥ ΜΕΣΑ ΑΠΟ ΤΑ ΜΑΤΙΑ ΤΩΝ ΠΑΙΔΙΩΝ
Ρατσισμός είναι η αντίληψη μιας ομάδας ανθρώπων που υποτιμούν
ανθρώπους μιας ξένης χώρας λόγω πολιτισμού, θρησκείας ή εθνικής καταγωγής. Οι
ρατσιστές θεωρούν κάποιους άλλους ανθρώπους κατώτερους. Είναι ένα από τα σοβαρά
κοινωνικά προβλήματα που απασχολούν και τη χώρα μας καθημερινά, πληθαίνοντας
ανησυχητικά τα φαινόμενα ρατσιστικής βίας σε βάρος μεταναστών. ΑΡ. ΤΖ.
Τα παιδιά σε πολλές χώρες κι όχι μόνο στη χώρα μας
αντιμετωπίζουν αρκετά προβλήματα. Ένα από αυτά είναι και ο ρατσισμός. Για παράδειγμα
ο μικρός Αμάν από την Αφρική που κατηγορήθηκε από έναν «λευκό» ιδιοκτήτη ενός
χωραφιού ότι έμπαινε και χαλούσε τα φυτά. Για να τιμωρήσει τον μικρό Αμάν για
την πράξη του, πήρε έναν κουβά με χώμα και τον «έλουσε». Για εμάς που δε ζούμε
τέτοιες καταστάσεις αδιαφορούμε πολλές φορές και δε μας νοιάζει, γι’ αυτούς
όμως που το ζουν είναι ένα μαρτύριο, ιδίως όταν είναι παιδιά. Τα δάκρυα αυτών
των παιδιών είναι «ευχαρίστηση» για κάποιους άλλους, καθώς νομίζουν ότι
ανώτεροι από αυτούς που βασανίζουν.
Β. ΣΤ.
Φαινόμενο ρατσισμού είναι και η καταδίωξη και η δολοφονία
αλλοδαπών από οργανωμένες ομάδες. Είναι ρατσισμός το να θεωρείς κάποιον
κατώτερο και να τον κοροϊδεύεις. Πολλοί αλλοδαποί αναγκάστηκαν να εγκαταλείψουν
τη χώρα μας, όχι μόνο λόγω οικονομικών προβλημάτων, αλλά και λόγω ρατσιστικής
βίας. Εγώ στενοχωριέμαι όταν βλέπω ή μαθαίνω για την καταδίωξη και τη δολοφονία
αλλοδαπών. Λ. ΚΑΠ.
Ο ρατσισμός είναι η
κοινωνική ή πολιτική πρακτική, που βασίζεται στην αντίληψη ότι μια φυλή,
ένα έθνος, ένας λαός είναι ανώτερος και οφείλει να διατηρήσει την «καθαρότητά»
του, αλλά και να κυριαρχήσει έναντι των υπολοίπων. Με αυτή λοιπόν την έννοια
είναι εύκολο να αντιληφθούμε ότι ο ρατσισμός είναι μια πολύ επικίνδυνη κατάσταση,
αφού υποστηρίζει το διαχωρισμό των ανθρώπων σε ανώτερους και κατώτερους, σε
¨καλούς» και «κακούς», ανάλογα με τη φυλετική ή εθνική τους καταγωγή, το χρώμα
του δέρματός τους, τη θρησκεία τους, την κοινωνική τους κατάσταση, κ.λ.π.
Ο διαχωρισμός
αυτός έχει κατά κανόνα πολύ δυσάρεστες συνέπειες στην ειρηνική συμβίωση των
ανθρώπων, καθώς επιτρέπει την άσκηση βίας σε βάρος των «άλλων», καταδικάζει
άτομα και ομάδες σε απομόνωση και τα κάνει να υπομένουν πλήθος αδικίες, με
αποτέλεσμα να δημιουργούνται τόσες αντιθέσεις μεταξύ των ανθρώπων, που μπορεί
εύκολα να οδηγήσουν σε συγκρούσεις. Ας πάρουμε για παράδειγμα την περίπτωση της
δεκαπεντάχρονης Λορέιν Νισέιν από τη Ν. Αφρική, που ένας «λευκός»
καταστηματάρχης την κατηγόρησε για κλοπή και για να την τιμωρήσει την
περιέλουσε με λευκή μπογιά.
Η διαφορετικότητα είναι λόγος να αδικούμε ο ένας τον
άλλο; Στην ουσία είμαστε όλοι ίδιοι, έχουμε τα ίδια όνειρα, τις ίδιες
επιδιώξεις, τα ίδια δικαιώματα στη ζωή. Είναι επομένως ανάγκη να μάθει ο
άνθρωπος να σέβεται το διαφορετικό, με αμοιβαία κατανόηση, αγάπη, διάλογο,
συνεργασία, ανεκτικότητα, δίνοντας έτσι σε όλους ίσες ευκαιρίες, για να
αναπτυχθούν και να ζήσουν ευτυχισμένοι. ΑΝ. ΔΟΔ.
Τα τελευταία χρόνια, δεν είναι λίγες οι φορές που
γινόμαστε μάρτυρες φαινομένων ρατσισμού. Τέτοιες συμπεριφορές μοιάζουν ολότελα
ξένες για την Ελλάδα, αφού η χώρα μας φημίζεται για τη φιλοξενία της, αλλά και
γιατί οι Έλληνες έχουν γνωρίσει στο πρόσφατο παρελθόν την προσφυγιά και τη
φρίκη του πολέμου.
Ο συνάνθρωπός μας, ανεξάρτητα από φυλή, εθνικότητα,
θρήσκευμα, έχει τις ίδιες ανάγκες μ’ εμάς, τα ίδια όνειρα, τα ίδια δικαιώματα
και τις ίδιες υποχρεώσεις. Προσπαθώντας να τον βάλουμε στο περιθώριο,
διαπράττουμε ένα κοινωνικό έγκλημα. Νομίζω πως τέτοια φαινόμενα δυναμιτίζουν
την κοινωνική συνοχή και προσβάλλουν την ανθρωπιά και τον πολιτισμό. Γ. ΚΑΡ.
Ρατσισμός είναι η αντίληψη ότι οι άνθρωποι δεν είναι
όλοι ίσοι μεταξύ τους, αλλά διαχωρίζονται σε ανώτερους ή κατώτερους με βάση το
χρώμα του δέρματός τους (φυλετικός διαχωρισμός- π.χ.: νέγροι - λευκοί), την
εθνικότητά τους (εθνικός ρατσισμός- π.χ.: Αρμένιοι - Τούρκοι), τη θρησκεία τους
(θρησκευτικός ρατσισμός – π.χ.: Εβραίοι – Χριστιανοί), την κοινωνική και οικονομική
τους κατάσταση (κοινωνικός ρατσισμός – π.χ.: άτομα με ειδικές ανάγκες).
Το πιο συνηθισμένο είδος ρατσισμού είναι ο φυλετικός
ρατσισμός. Οι κυριότερες αιτίες ύπαρξης ρατσιστικών φαινομένων είναι πρώτα –
πρώτα η έλλειψη παιδείας, τα οικονομικά και πολιτικά προβλήματα που έχει μια
χώρα ή μια ομάδα ανθρώπων και οι
προκαταλήψεις που μπορεί να έχει ένας λαός.
Ο ρατσισμός εκδηλώνεται με διάφορους τρόπους και θίγει
ανεπανόρθωτα σχέσεις ανθρώπων, λαών, ομάδων, κ.λ.π.
Έτσι λοιπόν πρέπει να γίνουν προσπάθειες ατομικές και
συλλογικές για την εξάλειψη κάθε είδους διάκρισης. Μόνο έτσι θα πραγματοποιηθεί
ειρήνη, συνεργασία και επικοινωνία μεταξύ των ανθρώπων. ΤΖ. ΜΑΡΓ.
Πολλά παιδιά βιώνουν το ρατσισμό λόγω του χρώματος
τους, των ιδιαίτερων χαρακτηριστικών τους ή ακόμα και της προφοράς τους. Ο
ρατσισμός τα τελευταία χρόνια έχει πάρει τεράστιες διαστάσεις παγκοσμίως.
Προσωπικά έχω βιώσει το να είμαι θύτης και θύμα, αλλά
και παρατηρητής, οπότε καταλαβαίνω από όλες τις πλευρές τις συναισθηματικές διαστάσεις
ρατσιστικής συμπεριφοράς. Η βιαιοπραγία υφίσταται. Πώς αντιμετωπίζεται όμως;
Πρέπει να παρεμβαίνουμε για την επίλυση των διαφορών; Οι περισσότεροι από εμάς
προτιμούν να μην μπλεχτούν. Στις σχέσεις μεταξύ παιδιών παρατηρείται το
φαινόμενο να κάνει κάποιος φίλους επιβάλλοντας την μαγκιά του και ένα άλλο
παιδί να χάνει ακόμα και τους λιγοστούς του φίλους. Το θέμα είναι αν
αντιμετωπίζουμε το ρατσισμό έτσι όπως πρέπει ή γινόμαστε κι εμείς τελικά μέλος
της συμμορίας των ρατσιστών;
ΑΛ. Λ.
Ρατσισμός είναι όταν κάποιος κοροϊδεύει και υποτιμάει
άλλους ανθρώπους λόγω κάποιας ιδιαιτερότητας και διαφορετικότητας. Αν σκεφτεί
κανείς ότι μπορεί να βρεθεί στην άσχημη και μειονεκτική θέση αυτού που
κοροϊδεύει και υποτιμά, θα συνέχιζε να το κάνει; Θα ήθελα να σταματήσει
οριστικά κάθε φαινόμενο ρατσισμού στον κόσμο. Μ. Ν.
Γενικά ο ρατσισμός θεωρείται κάτι περισσότερο από
φυλετική προκατάληψη. Δεν είναι όμως ένα σημερινό φαινόμενο. Ο ρατσισμός υπήρξε
και υπάρχει σε διάφορες μορφές και εκφράσεις στη συντριπτική πλειοψηφία των
ανθρώπινων κοινωνιών, αλλά τους τελευταίους αιώνες απέκτησε και ιδεολογικό
υπόβαθρο κατά τη διάρκεια της
αποικιοκρατίας όπου αρκετοί υπόδουλοι λαοί θεωρήθηκαν «υπάνθρωποι» κι όχι μέλη
του ανθρώπινου είδους, για να δικαιολογηθεί η εναντίον τους ευρεία
καταστρατήγηση του χριστιανισμού, ακόμα και από εκπροσώπους της επίσημης
εκκλησίας. Αντίστοιχα αστήρικτα επιστημονικά ιδεολογήματα έκαναν την εμφάνισή
τους και για να δικαιολογηθεί η δουλεία των Αφροαμερικανών στις ΗΠΑ. ΕΛ. ΝΤ.
Τα τελευταία χρόνια έχουν αυξηθεί τα φαινόμενα
ρατσισμού. Θα πρέπει να σκεφτούμε ότι όλοι μας έχουμε τις ιδιαιτερότητές μας.
Κάποιος είναι καλός σε κάτι και κάποιος άλλος σε κάτι άλλο. Αντί λοιπόν να
δείχνουμε τον εγωισμό μας, καλό είναι να βρίσκεται ο ένας δίπλα στον άλλον και
να αλληλοβοηθούμαστε. Αν σταματήσει ο ρατσισμός τότε θα σταματήσουν και οι
πόλεμοι. Μ. ΚΟΥΣΚ.
Τα παιδιά, που προέρχονται από διαφορετικές χώρες, τόσο
στην πατρίδα μας, όσο και αλλού, αντιμετωπίζουν πολλά προβλήματα και ένα από
αυτά είναι και ο ρατσισμός. Το να θεωρεί κανείς τον εαυτό του ανώτερο από
άλλους και να το δείχνει με οποιοδήποτε τρόπο είναι ένα ρατσιστικό φαινόμενο. Ο
ρατσισμός δεν πρέπει να υπάρχει στον κόσμο, γιατί ουσιαστικά είμαστε όλοι ίσοι
απέναντι στη ζωή, παρά τις διαφορές και τις ιδιαιτερότητές μας. Δ. ΒΕΡ.
Ο ρατσισμός είναι ένα αρνητικό φαινόμενο που οδηγεί
στην πίκρα και τον πόλεμο. Το να κοροϊδεύει κανείς κάποιον για τις ιδιαιτερότητές
του, για κάποιες από τις οποίες μάλιστα δεν ευθύνεται ο ίδιος, αλλά η φύση,
είναι ρατσιστικό φαινόμενο. Εξάλλου κανείς μας δεν είναι τέλειος. Τα
αποτελέσματα του ρατσισμού πολύ άσχημα. Οι άνθρωποι οδηγούνται σε πολέμους, σε
αυτοκτονίες από λύπη και απομόνωση και σε μετανάστευση. Εγώ νοιώθω μεγάλη λύπη
για τους ανθρώπους που είναι θύματα ρατσισμού και αναγκάζονται πολλές φορές να
αλλάξουν τη ζωή τους για να προστατευτούν. ΚΑΤ. Λ.
«ΟΧΙ ΑΛΛΟΣ ΡΑΤΣΙΣΜΟΣ»
Ο ρατσισμός προέρχεται από τη λέξη ράτσα που σημαίνει
φυλή, δηλαδή όταν μια ομάδα ανθρώπων κοροϊδεύει μια άλλη επειδή κατάγεται από
άλλη χώρα, φυλή, έχει διαφορετικό χρώμα δέρματος και θεωρείται ότι είναι
κατώτερου επιπέδου. Κατά τη γνώμη μου δεν πρέπει να υπάρχει ρατσισμός γιατί είμαστε
όλοι ίσοι και έχουμε τα ίδια δικαιώματα. Οι φυλετικές διακρίσεις μόνο αρνητικά
αποτελέσματα μπορεί να έχουν σε μια κοινωνία, αφού προκαλούν ανασφάλεια,
αναταραχές και διχόνοια. Όλοι οι άνθρωποι είναι πλάσματα του Θεού και πρέπει να
αντιμετωπίζονται ισότιμα, ανεξάρτητα από το χρώμα, τη φυλή ή τη θρησκεία
τους. Γι’ αυτό είναι πραγματικά λυπηρό
στις μέρες μας να βιώνουμε φαινόμενα ρατσισμού. ΕΛ. ΚΟΥΚΛ.
Ρατσισμός δεν είναι μόνο όταν δε θέλουμε κάποιον λόγω
του χρώματός του ή τον τόπο καταγωγής του. Είναι και όταν κάποιος δε συμπαθεί
κάποιον και λέει στους πάντες να μην τον κάνουν παρέα. Αν τα άτομα αυτά που
ασκούν ρατσιστική βία έρχονταν στη θέση των θυμάτων τους, πώς θα ένιωθαν οι
ίδιοι; Κατά την άποψή μου είναι ένα απαίσιο φαινόμενο που μας συγκλονίζει. ΕΛ.
ΚΟΥΤΣ.
Ο ρατσισμός είναι μια πολύ κακή αντίληψη, που συναντάμε
σε διάφορες χώρες του κόσμου. Οι λευκοί έλεγαν ότι οι μαύροι ήταν κλέφτες, τους
έβριζαν, τους χτυπούσαν και έφταναν στο σημείο να τους σκοτώνουν. Αυτό δε
συμβαίνει όμως μόνο απέναντι στους μαύρους. Είναι ένα φαινόμενο με ευρύτερες
διαστάσεις.
Κατά την άποψή μου ο ρατσισμός προκαλεί δυστυχία στους
ανθρώπους, ενώ θα έπρεπε όλοι να είναι ενωμένοι. Πολλοί άνθρωποι χάνουν τη ζωή
τους ή απομονώνονται. Μπορεί ακόμα να οδηγήσει και σε πόλεμο. Φ. ΠΕΤΣ.
Ο ρατσισμός είναι κάτι πολύ σκληρό και συμβαίνει όταν
κάποιος δεν αποδέχεται τη φυλή (ράτσα) του άλλου, την εθνικότητα ή τη θρησκεία
του.
Για παράδειγμα, είχα πάει μια βόλτα στο μάρκετ και είδα
μια συμμορία αγοριών να χτυπούν ένα «μαυράκι». Το «μαυράκι» έκλαιγε και τα
αγόρια του έλεγαν: «σαπουνίσου με άσπρο σαπούνι, μήπως και ασπρίσεις» ή «τον
αράπη κι αν τον πλένεις το σαπούνι σου χαλάς».
Πιστεύω πως δεν είναι σωστό να κοροϊδεύουμε παιδιά ή
ενήλικες για τη διαφορετικότητά τους, γιατί όλοι ο άνθρωποι είμαστε ίσοι. Όμως
θα υπάρχει πάντα ρατσισμός στον πλανήτη, απ’ ότι φαίνεται, γιατί πάντα κάποιοι
πιστεύουν ότι είναι σε «ανώτερο» επίπεδο από άλλους κι έτσι αυξάνεται η
εκμετάλλευση. Στην Αφρική η εκμετάλλευση είναι μεγάλη αφού οι πλούσιοι λευκοί
εκμεταλλεύονται τους μαύρους που οι περισσότεροι από αυτού είναι φτωχοί.
Αισθάνομαι πολύ άσχημα για το ρατσισμό και θα ήθελα, αν
δε γίνεται να εξαφανιστεί, τουλάχιστον να μειωθεί στα σχολεία και στη
νεολαία. ΕΛ. ΜΗΤΡ.
ΕΠΙΣΤΟΛΕΣ ΤΩΝ ΜΑΘΗΤΩΝ ΤΟΥ ΣΤ2 ΤΟΥ 21ου Δ.ΣΧ. ΒΟΛΟΥ…
ΕΚΚΛΗΣΗ ΠΡΟΣ ΤΟΝ ΟΗΕ
Προς αξιότιμο Γενικό Γραμματέα του ΟΗΕ…
Σου στέλνω αυτή την επιστολή για να με βοηθήσεις στην επίλυση
ενός προβλήματος. Μάθαμε στο σχολείο ότι εκατοντάδες παιδιά ηλικίας κάτω των
δέκα οκτώ ετών χάνουν τη ζωή τους σε
πολεμικές συρράξεις. Αυτό πιστεύω δεν πρέπει να γίνεται. Τα παιδιά είναι τόσο
αθώα, που είναι κρίμα να θυσιάζουν τη ζωή τους στον πόλεμο, μακριά από τη ζεστασιά
της οικογένειάς τους.
Σας παρακαλώ πολύ να πάρετε μέτρα, όχι μόνο μη συμμετοχής
τους, αλλά και προστασίας τους από τους πολέμους. Β. ΣΤ.
Θα ήθελα να απαγορεύσετε τα ηλεκτρονικά παιχνίδια βίας, γιατί
τα παιδιά επηρεάζονται πολύ από αυτά.
Φ. ΠΕΤΣ.
Θα ήθελα, όχι μόνο να σταματήσετε τη συμμετοχή των παιδιών
στον πόλεμο, αλλά να σταματήσετε τον ίδιο τον πόλεμο, αφήνοντας τις ομορφιές
της ειρήνης να σκορπιστούν σε όλο τον κόσμο. Κ. Λ.
Τα παιδιά είναι το μέλλον του κόσμου κι όχι προϊόν προς
εκμετάλλευση. ΤΖ. ΜΑΡΓ.
Τα παιδιά δεν πρέπει να γίνονται στρατιώτες, αλλά να
πηγαίνουν σχολείο. Η βοήθεια που μπορούν να προσφέρουν στην ανθρωπότητα
τελειώνοντας τις σπουδές τους είναι σημαντική. Όχι στον πόλεμο, όχι στη βία,
αλλά στη φιλία. ΕΛ. ΝΤ.
Η ζωή των παιδιών είναι πολύτιμη για να χάνεται στους
πολέμους. ΑΛΚ. Λ.
Τα παιδιά έχουν όνειρα για τη ζωή. Φαντάζομαι ότι όλα τα
παιδιά θέλουν να ζήσουν πολλές εμπειρίες, να μορφωθούν, να ταξιδέψουν, να
γνωρίσουν τον κόσμο και να κάνουν οικογένεια. Μέσα από αυτά τα όνειρα χτίζεται
το μέλλον όλης της ανθρωπότητας. Προστατέψτε λοιπόν το μέλλον και τα όνειρα των
παιδιών. ΑΡ. ΤΖ.
Πιστεύω ότι δε χρειάζεται να συμμετέχουν παιδιά κάτω των δέκα
οκτώ ετών στους πολέμους, αν και κανονικά δε θα έπρεπε να γίνεται πόλεμος ούτε
με τους μεγάλους… αλλά δυστυχώς γίνεται. Αν είναι να κάνετε κάτι, πρέπει να
γίνει όσο το δυνατόν συντομότερα, γιατί αυτή τη στιγμή πεθαίνουν παιδιά στις
εμπόλεμες περιοχές. Δεν ξέρω γιατί δεν έχετε κάνει κάτι μέχρι σήμερα. Δεν το
έχετε σκεφτεί; Δεν μπορείτε ή βαριέστε να σκεφτείτε ή συμβαίνει κάτι άλλο; Σας
δίνω λοιπόν εγώ κάποιες συμβουλές: Να σταματήσετε τον πόλεμο, όπου γίνεται, κι
αν δεν μπορείτε (;), να στείλετε φάρμακα και ιατρική βοήθεια. Κ. ΚΟΥΤΣ.
Όχι, παιδιά στρατιώτες στους πολέμους. Κάντε κάτι να
σταματήσει ο πόλεμος στον πλανήτη μας, για να μη χάνονται ανθρώπινες ζωές. Γ. ΠΙΝ.
Πιστεύω ότι είστε η κατάλληλη οργάνωση για την απαγόρευση των
παιδιών – στρατιωτών. Η παιδική ψυχή είναι πολύ ευαίσθητη. Στον πόλεμο τα
παιδιά ζουν μέσα στη βία και τα κακομεταχειρίζονται, ενώ έχουν ανάγκη από
φροντίδα κι αγάπη. Με πολύ σεβασμό, εκτίμηση κι ελπίδα, η μαθήτρια
ΕΛ. ΜΗΤΡ.
Είναι αφύσικο να αντιμετωπίζουν καθημερινά τη βία χιλιάδες
παιδιά και να χάνουν άδικα τη ζωή τους. Πάρτε δραστικά μέτρα για να μπει ένα
τέλος σε αυτή τη δραματική ιστορία. Με εκτίμηση ΕΥΑ ΜΑΝΤ.
Παιδιά – στρατιώτες υπάρχουν σε πάνω από ογδόντα πέντε χώρες.
Για τα παιδιά αυτά ο πόλεμος δεν είναι παιχνίδι. Σας παρακαλούμε πολύ να βάλετε
τέλος σ’ αυτήν την ιστορία γιατί σε λίγα χρόνια ο πληθυσμός μας θα μειωθεί κατά
πολύ. ΕΛ. ΚΟΥΚΛ.
Είναι απαραίτητο ένα πρόγραμμα προστασίας παιδιών από κάθε
μορφή βίας και εκμετάλλευσης, όπως ο πόλεμος και η παιδική εργασία. Κ. Λ.
Τα παιδιά πρέπει να ζουν και να χαίρονται την παιδική τους
ηλικία παίζοντας κι όχι δουλεύοντας και πολεμώντας. ΑΝ. ΔΟΔ.
Τα παιδιά δεν πρέπει να γίνονται στρατιώτες και να πολεμάνε,
αλλά χρειάζονται παιχνίδι, χαρά και φίλους. Ι. ΠΑΠ.
Τα παιδιά που είναι στρατιώτες δε χαίρονται τη ζωή τους.
Σκεφτείτε, αν είσαστε εσείς στη θέση τους. Θα σας άρεσε; Σήμερα δε θα ζούσατε
και δε θα είχατε κάνει οικογένεια και παιδιά. ΝΕΚΤ. ΖΑΒ.
Τα παιδιά δεν πρέπει να πολεμούν, αλλά να χαίρονται τη ζωή
και να πηγαίνουν σχολείο, μακριά από το βίαιο κόσμο των μεγάλων. ΛΕΥΤ. ΚΑΠ.
Το λιγότερο που μπορείτε να κάνετε γι ‘ αυτά τα παιδιά είναι
να σταματήσετε τους πολέμους, να επιστρέψουν τα παιδιά στα σπίτια τους και τις
οικογένειές τους. Αν δεν υπάρχει οικογένεια, θα θέλαμε να τα φέρεται στο 21ο
Δ. ΣΧ. Βόλου να τα φιλοξενήσουμε με αγάπη. ΕΛ. ΚΟΥΤΣ.
Το χάσιμο της παιδικής αθωότητας, αλλά και της ίδιας της
ζωής, πιστεύω ότι είναι οι βασικοί
λόγοι για τους οποίους θα ήθελα να
σταματήσετε αυτό το έγκλημα συμμετοχής παιδιών στους πολέμους – γιατί για
έγκλημα πρόκειται. Μ. Ν.
Πιστεύω ότι πρέπει να απαγορευτεί η συμμετοχή παιδιών στους
πολέμους αλλά και να βοηθήσετε όσα
υποφέρουν από έλλειψη τροφής και νερού. Τα παιδιά πρέπει να προστατεύονται από
πολλούς κινδύνους και αρρώστιες. ΣΤ. ΜΠ.
ΟΙ ΜΙΚΡΕΣ
ΜΑΣ ΙΣΤΟΡΙΕΣ
ΟΤΑΝ ΤΑ ΠΑΙΧΝΙΔΙΑ
ΜΙΛΑΝΕ…
Μια φορά κι έναν καιρό, ήταν ο Γιαννάκης που ονειρευόταν να
γίνει κατασκευαστής παιχνιδιών. Ο πατέρας του ήταν κατασκευαστής παιχνιδιών και
ιδιοκτήτης ενός παιχνιδοπωλείου… Ένα
βραδάκι ο Γιαννάκης πήγε να δει τον πατέρα του που δούλευε ως αργά στο
μαγαζί, για να του κάνει παρέα. Όταν έφτασε κοιτούσε τα παιχνίδια και τα
χάζευε. Ξαφνικά ακούστηκε ένας θόρυβος… Ένα παιχνίδι που… του μιλούσε!
Ταράχτηκε πολύ! Το παιχνίδι του είπε πως έπεσε από το ράφι και του ζητούσε
βοήθεια να το ξαναβάλει στη θέση του. Ο Γιαννάκης έχοντας χάσει τη δική του
μιλιά, το σήκωσε και το έβαλε προσεκτικά ξανά στο ράφι. Η φωνή του πατέρα του
τον καλούσε όμως για να φύγουν. Χωρίς να πει τίποτα για το συμβάν με το
παιχνίδι, ο Γιαννάκης ζήτησε την άλλη μέρα να ξαναπάει στο μαγαζί. Την επόμενη
μέρα μετά το σχολείο ο Γιαννάκης έτρεξε στο μαγαζί του πατέρα του. Όταν έφτασε,
δε μίλησε σχεδόν σε κανέναν και κατευθύνθηκε γρήγορα προς τη θέση που βρισκόταν
το παιχνίδι το προηγούμενο βράδυ. Το παιχνίδι όμως δεν ήταν εκεί… Ρώτησε τον
πατέρα του μήπως του άλλαξαν θέση, αλλά
αυτός του απάντησε ότι το είχαν πουλήσει. Ο Γιαννάκης στενοχωρήθηκε τόσο, που
δεν μιλούσε πολύ, ούτε στους δικούς του, για αρκετές μέρες.
Β. ΣΤΑΜ.
ΤΑ ΔΥΣΤΥΧΙΣΜΕΝΑ ΠΑΙΧΝΙΔΙΑ
Ο Λάμπης ήταν ο γιος ενός ιδιοκτήτη εργοστασίου παιχνιδιών,
που το είχε κληρονομήσει από τον προπάππου του και δε λειτουργούσε πια.
Ο Λάμπης αναζητούσε την περιπέτεια γι αυτό μια μέρα έκανε
έρευνα σε όλο το εργοστάσιο, μαζί με ένα φίλο του. Μπήκαν λοιπόν στην αποθήκη
και ανακάλυψαν ότι τα παιχνίδια ήταν… ζωντανά! Τα παιχνίδια όμως αυτά ήταν πολύ
στενοχωρημένα, αφού ήταν αρκετά χρόνια κλεισμένα σ’ εκείνη την αποθήκη και τους έλειπε το γέλιο
και η χαρά των παιδιών. Τα παιδιά τα ρώτησαν γιατί δεν πουλήθηκαν ποτέ και τα
παιχνίδια τους απάντησαν ότι δεν πρόλαβαν να πουληθούν γιατί το εργοστάσιο
έκλεισε απότομα και τόσα χρόνια βρίσκονταν σε αναμονή με την ελπίδα πως κάποια
μέρα κάποιο παιδί θα τα πάρει να παίξει μαζί τους.
Ο Λάμπης αποφάσισε τότε να μιλήσει στον πατέρα του και να του
προτείνει να ανοίξουν ένα κατάστημα με παιχνίδια για τα φτωχά παιδιά για να
τους χαρίζουν ευτυχία και χαμόγελο.
ΕΥΑ ΜΑΝΤ.
ΤΑ ΚΟΜΙΚΣ
ΜΕ ΤΟΥΣ ΦΟΙΤΗΤΕΣ ΜΑΣ ΚΑΙ ΤΗΝ Κ. ΣΟΦΙΑ
ΑΠΟ ΤΗ
ΣΚΑΚΙΣΤΙΚΗ ΕΝΩΣΗ ΒΟΛΟΥ…
